Ο καφές, η πεζοπορία, και η μετακόμιση - τρεις ιστορίες αναβλητικότητας

Ο καφές, η πεζοπορία και η μετακόμιση

«Βρε συ, πρέπει οπωσδήποτε να κανονίσουμε να πάμε για ένα καφέ. Έχουμε καιρό να τα πούμε» 

(Και αν είμαστε τυχεροί περιλαμβάνει και το «μου έλειψες»)

Πιθανότητα επιτυχίας του να κανονιστεί και να υλοποιηθεί ο καφές, 5-10%. 

« Το Σάββατο που μας έρχεται, έχεις όρεξη να πάμε για μια πεζοπορία στο βουνό;» 

(Και αν είμαστε τυχεροί περιλαμβάνει το « Θα είναι ευκαιρία. Έχουμε καιρό να κάνουμε κάτι μαζί»)

Πιθανότητα επιτυχίας του να κανονιστεί και να υλοποιηθεί η εκδρομή 40-60%. 

«Βρε συ, στις 14 κάνω μετακόμιση και ίσως να μαζέψω και τα παιδιά -όσοι δηλαδή δεήσουν να έρθουν, έστω και για παρέα μόνο- και μετά κερνάω μάσα και μπυρίτσες ή ό,τι άλλο. Είσαι; Τα βαριά θα το έχει πάρει η μεταφορική. Πιο πολύ για την υποστήριξη μωρέ...» 

(Και αν είμαστε τυχεροί, περιλαμβάνει και το «θέλω να μου και πως σου φαίνεται το καινούριο σπίτι. Πραγματικά ήταν δύσκολο να αλλάξω με τόσες μνήμες στο παλιό…»)

Πιθανότητα επιτυχίας -από φίλο πραγματικό- 85-90%. 

Τι; Δε θέλω να δω το φίλο μου; 

Τι; Δεν μου φαίνεται ο καφές καλή ιδέα; 

Τι κάνει πιο πιθανή την υλοποίηση μια "ταλαιπωρίας" από το πιο ξεκούραστο -θεωρητικά- από τα τρία;

Έχουμε προσέξει πως η αναβλητικότητα δεν εμφανίζεται μόνο για πράγματα που δεν μας αρέσουν, αλλά παραδόξως, αρκετά συχνά και για πράγματα που θα απολαμβάναμε; 

Δεν είναι περίεργο πως η πιθανότητα να πετύχει κάποια συνάντηση, κάποιο πλάνο, είναι αντιστρόφως ανάλογη της "ελαφρότητας" του; 

Θα έλεγε κανείς πως είναι πιο λογικό να προτιμούσαμε τα "εύκολα" για να κάνουμε με τους φίλους μας. Αυτό όμως που συμβαίνει είναι πως στη χαλαρή απόλαυσή μας, αυτή την εποχή, επενδύουμε όλο και λιγότερο.

Μέσα στους ρυθμούς της ζωής μας, "ένας καφές" μοιάζει πολυτέλεια να υλοποιηθεί, αν δεν είναι "στριμωγμένος" ανάμεσα σε αυτά που πρέπει να γίνουν.

Μέσα στην πίεση της καθημερινότητας, τα "μη σοβαρά" θα πάνε πίσω σε υλοποίηση, για χάρη αυτών που "πρέπει να κάνουμε" (δώστε βάση στην παθητική φωνή του "πρέπει" θα τη δούμε σε λίγο). 

Μέσα στα σοβαρά προβλήματα χώρου, χρόνου, χρήματος και άλλων πόρων, τι περιμένουμε να ζήσουμε με τον άλλον, τον φίλο, τον σημαντικό; Ακόμα και με μέλη της οικογένειας, περιμένουμε γιορτές, αφορμές, ακόμα και κηδείες για να πούμε αυτά που έχουμε να πούμε. Η ανάγκη μας για σύνδεση δεν φτάνει στο συνειδητό για να διεκδικήσει από μια αδυσώπητη καθημερινότητα το χρόνο για τη σημαντικότατη υπαρξιακή μας αναζήτηση. Τα επείγοντα, μας έχουν κλέψει το χρόνο από τα σημαντικά.

Τι; Θέλετε να μου πείτε πως βρίσκετε χρόνο για να πάτε σε έναν "αρχαίο" συγγενή σας και να συζητήσετε την ιστορία της οικογένειάς σας; Αν ναι τότε ίσως έχετε πιάσει την άκρη του μίτου και το ξετύλιγμα να σας βοηθήσει να ανακαλύψετε την ταυτότητά σας.

Είστε ήδη πιο μπροστά από πολύ κόσμο.

Αυτήν την ταυτότητα που ψάχνουμε , την αναζητούμε συχνά ανάμεσα στους φίλους και συγγενείς μας. Όχι, δε μιλάμε για τα κοινά ενδιαφέροντα (για τα σπορ, ρούχα, πολιτική κλπ) ή για τα χρωμοσώματα που έχουμε κοινά. Μιλάμε για τις στιγμές που θέλουμε να ζήσουμε με τους ανθρώπους που μας γεμίζουν ενέργεια αντί να μας τη "ρουφάνε". 

Ο καφές, η πεζοπορία ή η μετακόμιση θα δώσει περισσότερη ενέργεια, πιστεύετε;

Μοιάζει ξεκάθαρο πως ο καφές μοιάζει να δίνει ενέργεια και απόλαυση και τα άλλα δύο την "κλέβουν"; 

Όχι ακριβώς. 

Ο καφές είναι μια συνάντηση. Θα μπορούσε να γίνει οποτεδήποτε, οπότε μπαίνει κάτω-κάτω στη λίστα των "πρέπει", και με την πίεση της καθημερινότητας, όλο χάνει θέση  ("πρέπει", παθητική φωνή, όπως είπαμε) και χρειάζομαι να πω πως "το θέλω" για να γίνει. Μάλιστα χρειάζομαι να το θέλω πολύ! Το συναισθηματικό κέρδος ενός καφέ; "οκ". Θα μιλήσουμε στον καφέ; Μάλλον. Θα καταφέρουμε να πούμε αυτά που θέλουμε; Ίσως. Αν το επιδιώξουμε να μην είναι απλά χρόνος "χαμένος", θα εξαρτηθεί από το πόση σημασία θα δώσουμε στη συνάντηση. 

Στην πεζοπορία, αυτό που θα επιτύχουμε τι θα είναι; Γιατί είναι πιο πιθανό να γίνει από τον καφέ, σε μια "ξεκούδουνη" συναντηση; Μα, επειδή είναι κάτι που έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως "αξίζει την ταλαιπωρία". Άθληση, επαφή με τη φύση, οι μυρωδιές και οι αισθήσεις και αυτό που ίσως να μας διαφεύγει; Το μοίρασμα με τον άλλον. Ο κάματος που είναι κοινός. Η ίδια διαδρομή, η ευκαιρία να μιλήσουμε -κυρίως τα σημαντικά, μια και η κάθε ανάσα είναι πολύτιμη- είναι τα ζητούμενα μιας πορείας. Μια κοινή πορεία που μας βγάζει πιο ουσιαστικά από μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα των "πρέπει", ε; 

Και πάλι όμως, γιατί δεν είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό πιθανότητας υλοποίησης; Μα, επειδή είναι μια "απόλαυση" -κι ας είναι κούραση. Πάλι, πόσο εύκολο είναι να συνδυάσουμε τα φορτωμένα προγράμματά μας; Τι; Θέλετε να μου πείτε πως οι πεζοπορίες γίνονται άλλες μέρες εκτός από τα -υπερπολύτιμα- σαββατοκύριακα και τις γιορτές/αργίες; Είναι εύκολο να συμβεί κάτι "έκτακτο" και να αναβληθεί. Και μετά, άντε να βρεθεί πάλι μία κοινή μέρα, που μάλιστα ίσως πούμε "εντάξει μωρέ, δε χανόμαστε, θα το κάνουμε κάποιο από τα επόμενα σου-κου. Α, όχι, το επόμενο δεν μπορώ, είναι ο γάμος του Βαγγέλη..." και ούτω καθεξής.

Και τελικά, τι να πούμε για μια μετακόμιση; Κουραστικό -αδιαμφισβήτητα- σημαντικό -αναμφίβολα- απαραίτητο -προφανέστατα- και σε τελική ανάλυση, δεν θα το έλεγε κάποιος και "απολαυστικό". Ναι, ως διαδικασία, δεν είναι.

Είναι όμως μια ευκαιρία να συναντηθούμε. 

Είναι μια ευκαιρία να "είσαι εκεί για μένα όταν σε χρειάζομαι" μια και τολμώ να στο ζητήσω, να σε διεκδικήσω. 

Είναι μια ευκαιρία να μου πεις πως "θέλω να είμαι εδώ για σένα" επειδή είμαι σημαντικός άνθρωπος στη ζωή σου (είμαι;).

Είναι μια ευκαιρία να μου δείξεις πως τελικά θα μοιραστούμε τα δύσκολα συναισθήματα μου του αποχωρισμού αλλά και τα ευχάριστα της προσδοκίας του καινούριου, καθότι ακόμα κι αν δεν έχεις μετακομίσει ποτέ -κάτι απίθανο αν ισχύει- τα οικουμενικά συναισθήματα θα μας δώσουν την ευκαιρία να συνδεθούμε. Εγώ έχω να φροντίσω να έχουμε το χρόνο γι αυτό γύρω από το γεγονός, κι εσύ έχεις να δείξεις τη συνέπεια της παρουσίας σου. Τώρα είναι αυτό για να κάνουμε το δικό μου, και την επόμενη φορά, θα έχω την ευκαιρία να είμαι εκεί για σένα. Θα το θέλω προκειμένου να παραμείνω συνδεδεμένος μαζί σου. 

Αυτό, λοιπόν, έχουμε ανάγκη: Ευκαιρίες να τολμήσουμε να ζητήσουμε, να είμαστε μαζί, με ισότιμα συναισθήματα και σημασία. Έχουμε την ανάγκη να θέλουμε την πραγματικότητα που ζούμε, και τα "πρέπει" μας να είναι ουσιαστικά "θέλω". Είναι ανάγκη να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των θέλω μας, της υλοποίησης τους, ακόμα κι αν μοιάζει να το κάνουμε κάπως "τεχνητά". Πλέον, ερχόμαστε στη ζωή και όλα είναι "στημένα" γύρω μας, και εμείς σαν τρενάκια σε ράγες που έχουν ήδη θέσει μπροστά μάς από πριν. Το σχολείο, η δουλειά, η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις... 

Αυτή λοιπόν είναι η απόσταση ενός οποιουδήποτε καφέ από μια μετακόμιση: Μια πεζοπορία, ένας δρόμος, ένας κοινός κάματος, μια κοινή πορεία που θα συνδεθώ, θα πάρω, θα δώσω. Έτσι θα αισθανθώ, σε μοίρασμα, τα δυνατά συναισθήματα της ασφάλειας (οξυτοκίνη) και της περιπετειας (σεροτονίνη) που δίνουν νόημα στη ζωή μου. 

Τέλος πάντων, ό,τι και από αυτά καταφέρετε να κάνετε με τους σημαντικούς άλλους, να θυμάστε πως η σημασία είναι λιγότερο στο τι θα κάνετε και περισσότερο στη συνειδητότητα με την οποία τα υλοποιείτε, και σε τελική ανάλυση -επειδή είμαστε... "αγελαία ζώα" οι άνθρωποι- με ποιους τα μοιράζεστε.

Εγώ πάντως ψάχνω ακόμα ευκαιρίες για να βοηθήσω με μια μεταφορά κουζίνας, ή έναν χαλασμένο υπολογιστή για να δω τους, σπαρμένους στην αχανή πόλη, φίλους μου, ακόμα κι αν είναι -φαινομενικά- για να τους φανώ χρήσιμος. Το κάνω για καθαρά εγωιστικούς λόγους πια. Επειδή εγώ θέλω να τους δω. Αν δω πως το εκμεταλλεύονται, απλά δεν θα το κάνω άλλο και έχω την ευκαιρία να το συζητήσω.

Όμως, δεν θα αισθάνομαι ενοχές πως "έκλεψα χρόνο από τα πρέπει".

Για την ακρίβεια, τους την έφερα!