Σου έχει τύχει να είσαι στη μέση μιας δουλειάς, να αισθάνεσαι μια κούραση και να σταματήσεις, έτσι, ενστικτωδώς και τη στιγμή που σταματάς να αισθάνεσαι πως κάνεις κάτι... "κακό"; Το να σταματήσεις ήταν το κακό.
Σκέφτεσαι: "Δεν είναι για να κάθομαι! Υπάρχουν τόσα να κάνω...".
Και το δύσκολο συνεχίζει. Σου έχει τύχει να έχεις μαζέψει "ΤΟΣΑ που πρέπει να γίνουν", να τα κοιτάς και να μη θες να κουνήσεις ούτε ένα δαχτυλάκι για να τα κάνεις; Αυτό που όταν πας να τα ξεκινήσεις, σου έρχεται πείνα, νύστα, πόνος... οτιδήποτε για να σε σταματήσουν από αυτό που το λογικό σου μυαλό λέει πως χρειάζεται να κάνεις.
ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Πρέπει, διότι είτε έτυχε, είτε σου "το φόρεσαν" τελευταία στιγμή, είτε το άφησες για τελευταία στιγμή, είτε γιατί αν δεν το κάνεις ΤΩΡΑ, θα μείνει για την τελευταία στιγμή και...
Εμένα ναι. Σχεδόν κάθε φορά που αισθάνομαι αποσυνδεδεμένος από το σκοπό μου, κάθε φορά που αναρωτιέμαι "μα γιατί μπλέχτηκα σε αυτό;", κάθε φορά που έχω μαζέψει ένα σωρό πράγματα που... "πρέπει να γίνουν", και κατά κάποιον τρόπο μοιάζει σαν να έχει πέσει στο πάτωμα ένα κουτί ποντικάκια που τρέχουν γύρω-γύρω και χρειάζεται να προσπαθήσω να τα πιάσω ένα-ένα. "Η αλεπού στο κοτέτσι"...
"Όταν ο νους βρίσκεται σε κατάσταση διατάραξης βλέπει τον κόσμο σαν ένα πλήθος από ξεχωριστά πράγματα. Όταν ο νους ηρεμήσει, το πλήθος των ξεχωριστών πραγμάτων εξαφανίζεται."
Μπορώ άραγε να ηρεμήσω από έξω προς τα μέσα; Μπορώ άραγε να δημιουργήσω τάξη τακτοποιώντας ή αφαιρώντας την πολυπλοκότητα όλων αυτών που με περιστοιχίζουν; Όπως στην ταινία "Limitless", μόλις έχει πάρει το "χαπάκι" που του δίνει την καθαρότητα του νου, την τεχνητή εξυπνάδα, τη διαύγεια, μπαίνει σπίτι του και αντικρίζει την ανακατωσούρα αναρωτιέται δύο πράγματα:
1) Αυτό είναι το σπίτι μου; Ποιος ζει έτσι;
2) Μήπως να του βάλω φωτιά; Μπα, δεν είναι η λύση. Θα το τακτοποιήσω (δείχνει το θάρρος, δηλαδή ότι μπορεί να ανταπεξέλθει αλλά επεξεργάζεται αν αξίζει τον κόπο).
Μετά από κάθε γεύμα, μένουν άπλυτα πιάτα, ποτήρια, πιρούνια.
Μετά από κάθε άνοιγμα πακέτου, μένουν σκουπίδια.
Μετά από κάθε γεύμα μένουν... περιττώματα.
Άντε, να ζηλέψω τον άστεγο που δεν έχει ούτε πιάτο, ούτε πιρούνι, ούτε ποτήρι για την "απλή" ζωή του, όπως για μια στιγμή με ζηλεύει ο πάμπλουτος για το πόσο λίγο άγχος έχω, ενώ αυτός έχει να φροντίσει τα τόσα υπάρχοντά του. Τελικά όμως η λύση είναι "να μην έχω";
Αν δεν έχω τόσα πολλά, δεν θα έχω και επιλογές. Αν δεν έχω επιλογές, δεν έχω ελευθερία. Όμως όταν έχω πολλές επιλογές, η πολλή ελευθερία αισθάνομαι χάος. Τι επιλέγω; Τελικά πρόκειται για δίλλημα; Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι πρόκειται για άγχος. Πως έφτασα εδώ; Ποια ήταν η σειρά των γεγονότων που με οδήγησαν εδώ. Ήξερα πως θα φτάσω σε αυτό το "μπλέξιμο"; Όταν επέλεγα να προσθέσω και αυτή και την άλλη δουλειά και... ουφ!
Όλες αυτές οι ερωτήσεις με ζάλισαν. Δεν μπορώ άλλο. ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ! Και τώρα;
Τι θέλω;
...
...
Θέλω να μην έχω άγχος.
Δηλαδή θέλω ηρεμία.
Θέλω να γίνουν όλα τα απαραίτητα ώστε να μην κινδυνεύω.
Δηλαδή θέλω να αισθάνομαι ασφάλεια.
Θέλω να μην αισθάνομαι αποτυχία και μοναξιά.
Δηλαδή θέλω να ανήκω και θαυμασμό.
Θέλω να μην χάσω όσα κατάφερα.
Δηλαδή θέλω μια σταθερότητα ή/και αφθονία.
Το ερώτημα όμως που μοιάζει πιο κρίσιμο μετά από τα παραπάνω είναι το:
Θέλω μεν. Τι μπορώ όμως;
Θέλω λεφτά; ΑΡΚΕΤΑ ΛΕΦΤΑ! Πόσα είναι αρκετά; Πόσα είναι "αρκετά". Και οι άλλοι; Ο πλούτος είναι σχετικός.
Το "θέλω" μου είναι ανάλογο του "μπορώ"...
Μπορώ να έχω ηρεμία, ασφάλεια, ανήκειν, σταθερότητα και αφθονία;
Τελικά όλα αυτά είναι το πως βλέπω εγώ τη ζωή μου και λιγότερο το "πόσα είναι" τα διάφορα πράγματα.
Κάθε πράγμα στη ζωή έχει το κόστος του, όμως η δική μου μετακίνηση στην οπτική γωνία κοστίζει μόνο την αυτογνωσία και την αυτοφροντίδα.
Δεν θα ξυπνήσω αύριο το πρωί και θα είμαι άλλος άνθρωπος. Δεν μπορώ να ξε-καταλάβω κάτι. Θέλει πολλή προσπάθεια να ξεχάσω αυτό που έχω κατακτήσει μέσα μου πραγματικά.
Το άγχος με έφτασε μέχρι του σημείου να καταλάβω πως κάτι δεν πάει καλά. Ήταν ο κώδων του κινδύνου. Αν τον άκουσα, τότε ξέφυγα από την απειλή, τον πόνο, την απώλεια. Τώρα, μένει η δεύτερη εγγενής διεργασία της ζωής: Να πάω προς την απόλαυση.
"Πολλές από τις λειτουργίες που μας βοήθησαν να επιβιώσουμε, όπως η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε το μέλλον, να θυμόμαστε τα άσχημα γεγονότα του παρελθόντος ή να προβλέπουμε τι μπορεί να πάει στραβά στο μέλλον, συμβάλλουν στη δυστυχία μας. (...) Απ' ότι φαίνεται, εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε και τόσο καλοί στο να προβλέπουμε τι μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους." - Ρόναλντ Σίγκελ
ή πιο απλά:
"Αυτά που μας βοήθησαν να επιβιώσουμε, δεν είναι αυτά που θα μας βοηθήσουν να ζήσουμε" -Χάρις Κατάκη.
Για να αποφασίσω που θέλω να πάω, χρειάζεται να καταλάβω το που ήμουν, το που είμαι τώρα και το πως έφτασα εδώ. Η συνειδητότητα του εδώ και τώρα, του εγώ και του εμείς, είναι το εργαλείο μου για την ευτυχία.
Α, να σας πω πως αυτή είναι η βασική διεργασία της Συμβουλευτικής και Θεραπείας στην Ψυχική Υγεία;
Ε, ας σας το πω.
Comments